محمود عضو ستاد جنگ‌های نامنظم شهیدچمران بود/ ماجرای مراسم عروسی شهید زیر موشک‌باران

خانوم بی بی امینی مادر یک شهید و دو جانباز است. او مادر شهید محمود مختاری است. او که حالا ۳۱ سال است که فراق فرزند را تحمل می‌کند، گاه و بی گاه دوست دارد از فرزند شهیدش بگوید و خاطرات او را مرور کند. وقتی خاطراتش را در جملاتی کوتاه اما پر درد روایت می‌کند گویی از سوگی تازه رنج می‌برد، بغض کرده و به عکس فرزند شهیدش خیره می‌شود. دو فرزند جانباز این مادر فداکار یکی در جریان مبارزات انقلابی و دیگری در هشت سال دفاع مقدس مجروح شده‌اند.خانم بی‌بی امینی یکی از هزاران مادر شهیدی است که در این دیار با یادِ فرزند خود زندگی می‌کنند و با همین خاطرات پیر می‌شوند. او با فوت همسرش ۱۸ سال پیش سال‌هاست در طبقه سوم خانه‌ای ۳۵ متری در شهرری تنها زندگی می‌کند و از پسرش محمود چنین روایت می‌کند:”محمود تا سیکل درس خواند بعد در کارخانه سیمان تهران نزدیک بی بی شهربانو مشغول به کار شد. در کارخانه عضو بسیج سیمان تهران بود. از طریق بسیج همانجا هم به جبهه رفت. یک روز از کارخانه آمد گفت می‌خواهم به جبهه بروم. من گفتم اجازه نمیدهم چون برادر بزرگش چشمش را در مبارزات انقلاب از دست داده بود و پدرش هم ناتوان بود و هرچقد هم پیرتر، ناتوان‌تر می‌شد. به من گفت مامان ما نباید امام را تنها بگذاریم. باید برویم. پدرش هم مخالفتی نکرد.”ماجرای مراسم عروسی شهید زیر موشک‌باران/وسط مراسم عروسی خاموشی زدنداو ویژگی‌های اخلاقی فرزندش را مرور می‌کند و بعد قضیه عروسی متفاوت او را بازگو می‌کند و می‌گوید:”محمود خیلی از بچگی صبور و مهربان و مومن بود. شیطنت زیاد نداشت. اما قاسم خیلی شیطنت می‌کرد. محمود بعد که بزرگ شد هم اصلا اهل دعوا نبود و عصبی نمی‌شد. وقتی ازدواج کرد حدود ۲۴ سالش بود. عروسی‌اش هم شب خاموشی بود. یعنی وسط مراسم عروسی موشک باران شد و خاموشی زدند. همه جا را تاریک کردند. گوسفندی که شب عروسی برایشان قربانی کردیم با نور کبریت پوست کندند و در تاریکی بخشی از مراسم عروسیش برگزار شد. بعد ازدواج به جبهه رفت. همسرش موقع ازدواج ۱۷ساله بود و فقط دوسال باهم زندگی کردند. بچه هم ندارند. در وصیت نامه‌اش ذکر کرده بود که همسرم بعد دوسال از شهادتم ازدواج کند اما همسرش هیچ وقت نتواست این کار را انجام دهد.”مادر شهید مختاری از توجه محمود به جزئیات مختلف در جبهه می‌گوید. از روحیه حساس او که نگرانی تمامی دوستان و رزمندگان در جبهه را داشت. می‌گوید:”شهید دو بار جبهه رفت، هر بار که می‌رفت وسایلی برای جبهه می‌برد. به من گفت مادر پشه و موش  در جبهه خیلی زیاد است. انگشت رزمنده‌ها را می‌خورند یک پشه بند درست کن ببرم. دوتا پشه بند آماده کردم تا با خودش به جبهه ببرد. سری دوم که از جبهه برگشت تمام پاهایش تاول زده بود. به من گفت یک مقدار حنا خیس کن من می‌خواهم به پاهایم بمالم.”محمود گفت اگرشهید شدم اسلحه من را زمین نگذارید/به همین دلیل برادرش بعد او اعزام شداو در ادامه روزی که خبر شهادت محمود را به او دادند به یاد می آورد و توصیه‌های فرزند شهیدش که سعی کرده به آن‌ها عمل کند. می‌گوید:”محمود گفت اگر من رفتم شهید شدم اسلحه من را زمین نگذارید. یعنی اگر من شهید شدم یکی از برادرانم به جای من به جبهه اعزام شود. برادرش بعد او به جبهه رفت و جانباز شد. در وصیت نامه‌اش گفته بود اگر من رفتم شهید شدم برایم مراسم نگیرید، مشکی نپوشید، گریه نکنید که دشمن شاد شود. وقتی جنازه‌اش را برایمان آوردند چون این وصیت را کرده بود من به وصیتش عمل کردم. پنچ شنبه که پیکر او را آوردند تا جمعه خبر شهادتش را به من نداده بودند. خبر شهادتش را دامادمان از مسجد محل شنیده بود و به خانه آمده و به خواهرش گفته بود. یک روز بعد از شهادتش خبرش را به من دادند. من از نماز جمعه که برگشتم دیدم همه بچه‌ها خانه ما جمع هستند و پشت در را انداخته بودند. داخل که شدم دیدم خانومش خیلی گریه کرده. به من هم گفتند عروست حالش خوب نیست و گریه کرده. به آن‌ها گفتم چه خبر شده که همه‌ شما امروز این جا جمع شده‌اید؟ گفتند روز جمعه بود خواستیم همه پیش هم باشیم. بعد آمدم پیش پسربزرگم گفتم چی شده؟ محمود طوریش شده؟ خیلی طفره رفتند. گفتند محمود تصادف کرده پاهایش شکسته و بیمارستان است. گفتم دروغه! باید به قرآن قسم بخورید. آخرش گفتند که محمود شهید شده.”اصلا بابت شهادت محمود ناراحت نیستم و خدا را هم شاکرمخانم بی‌بی امینی اضافه می‌کند: “همیشه با ماشین ارتش به جبهه می‌رفتند. به من نمی‌گفت چه کار می‌کند. گفتند منافقان ترورشان کردند. با پنج نفر دیگر در یک ماشین تصادف کردند. ۴ پسر دارم که علی‌اصغر و قاسم جانباز شدند و محمود هم شهید شد.اصلا بابت شهادت محمود ناراحت نیستم و خدا را هم شاکر هستم. اما خیلی غصه پسر جانبازم را دارم که از  رگ عصب انگشتانش تیرخورده، چون خیلی درد می‌کشد.”