روزی بنام « قلم»/ رنجی به وسعت یک دل نوشته

یادداشت یک نویسنده؛

پایگاه اطلاع رسانی کیش پرس، چند سالی است « قلم » هم صاحب روز شده است و قلم به دستان نیز، قلم حرمت دارد، حرمتی بلند به بلندای سوگند خداوند در کتاب آسمانی اش.

شکی نیست؛ قلم مقدس است. حرمت دارد و باید حرمتش را پاس داشت. حرمتی به رنگ حق، به رنگ سوگند خدایی، به رنگ آسمان و زمین و در ردیف همان هایی که خداوند به نام و یادشان در کتاب عظیمش سوگند خورده است.

قدمگاه قلم روح و جان اهالی قلم است. همان اهلی قلمی که باید احترام شوند و در این روز گرامی داشته شوند.

قلم و اهلی قلم که امروز به یمن «روز قلم»، صاحب روز شده اند از ارکان فرهنگ و هنر جامعه محسوب می شوند. کسانی که در باب کرامت و حرمتشان بسیار قلم فرسایی شده و خواهد شد.

اما چه پاسداشت و گرامی داشتی بهتر و پسندیده تری از این که آنچه به رقص قلم بر دل سپید ورق نگاشته شده به پاس تکریم و احترام به اهالی قلم خوانده شود؟ کتاب محصول قلم نویسنده است اگر کتاب خوانده شود؛ نویسنده نیز خرسند خواهد شد؛ چه تکریمی برتر از آن که زحماتت در قاب نگاه دوستداران بنشیند و نگاشته هایت دل و روح خواننده را به وجد آورد و با کلمات کتاب تو اندیشه ای شیرین و زیبا در جان خواننده خودنمایی کند.

کتاب که خوانده شود روز « قلم » معنا گرفته و محترم شمرده می شود. صدها سخنرانی و نوشتن و مقاله و صدها مراسم نکوداشت در روز قلم اگر چه لازم است اما کافی نیست. هیچ تکریمی و نکو داشتی به اندازه خوانده شدن اثر یک نویسنده او را خوشحال نمی کند.

کتاب اگر خوانده شود، نویسنده دیده شده است. کتاب اگر خوانده شود، رزق و روزی نویسنده فراخ خواهد شد. کتاب اگر خوانده شود، فکر و اندیشه نویسنده مسخ نخواهد شد.

بارها نویسنده ها از رنجی که می برند، سخن گفته اند؛ رنجی که از اوضاع اسفبار کتاب و کتابخوانی جامعه را فراگرفته است. جامعه ای اگر کتاب خوان نداشته باشد، روز« قلمش » دیگر روز « قلم » نیست. اگر قدمی برای رونق اثر قلم فرسایی نویسندگان برداشته نشود دیگر سخن گفتن از تکریم « قلم » کاری است بیهوده. زیرا خواندن کتاب تکریم از قلم و نخواندن کتاب، بی حرمتی « قلم » و « اهالی قلم » است؛ بی احترامی به فکر و اندیشه، بی احترامی به فرهنگ و هنر.

امید است نامگذاری روزی به نام « قلم » به یادمان بیاورد که کتاب بخوانیم؛ به یادمان بیاورد که در همین نزدیکی در شهر و دیار و کوچه های ما هستند نویسندگانی که باید دیده شوند. کتابشان که حاصل روزهای زیبایی از لحظه های عمر و زندگیشان است خوانده شود.

کتابشان که خوانده شود روزشان بزرگ می شود، بزرگ داشته می شود. روحشان آرام می گیرد. دلشان شاد می شود تا از رنجی که بر جانشان نشسته، تا از رنجی که از دوری جوانان سرزمینش از کتاب بر جانشان چنگ می زند کاسته شود.

کتاب بخوانیم تا قلم بزرگ شود به بزرگی روح و جان انسان ها تا اتصال به مرکز و محور آفرینش برای روح های بلند انسانی ساده تر شود.

تا افکار بال پرواز بگیرد و نگاه ها از شعاع چند متر فراتر رود، وسعت بگیرد؛ دورتر ها هم در افق نگاه آدم ها جا بگیرد. کتاب بخوانیم.

ابراهیم حسن بیگی

نویسنده